همه شکلات‌ها،حتی شکلات تابلرون با میوه درخت کاکائو شروع می‌شوند، گیاهی استوایی و شبیه سوسیس با غلاف‌های چاق، ناهموار و بیضی شکل که مستقیماً از تنه رشد می‌کنند.
دانه‌های کاکائو (که به آن دانه‌های کاکائو نیز می‌گویند) دانه‌هایی هستند که در داخل غلاف رشد می‌کنند و اطراف آن را میوه‌های گوشتی و آبدار احاطه کرده‌اند که طعم آن کمی شبیه انبه است که با گلابی که لیچی را حمل میکند تلاقی میکند.
پس از برداشت، لوبیاها تا یک هفته تخمیر می‌شوند تا طعم آن‌ها ایجاد شود و خشک می‌شوندبرای تهیه شکلات، دانه‌های خشک شده برشته می‌شوند، سپس می‌شکنند تا پوسته‌های بیرونی آن از نوک‌های داخلی جدا شود.
که طعمی آجیلی، خاکی و بافتی ترد دارند و به خوبی به محصولات پخته شده اضافه می‌شوند نوک آن تقریباً نیمی از مواد جامد کاکائو و نیمی از کره کاکائو است.
سازندگان شکلات، نوک‌های آن را به شکلی در می‌آورند که به آن مشروب شکلاتی یا خمیر شکلاتی می‌گوینداین مشروب دوباره آسیاب می شود، همراه با شکر و سایر موادی که ممکن است.
شامل پودر شیر برای تهیه شکلات شیری، لسیتین برای صاف کردن بافت یا وانیل برای طعم دادن باشدگاهی اوقات کره کاکائو اضافی را با آن مخلوط می کنند.
تا به شکلات تیره حالت خامه ای بدهد یا طعم شکلات های بسیار تلخ و شیرین بدون شکر اضافه شودبه طور دقیق، تمام شکلات ها لوبیا به بار هستند، همانطور که همه وعده های غذایی اساساً از مزرعه به میز هستند.
اما درست مانند سرآشپزی که متعصبانه به دنبال تمام مواد تشکیل دهنده اش می گردد، تا تکه های نمکی که خامه ای پایدار را تزیین می کند، شکلات سازان لوبیا به تخته به شخصیت و ریشه های اخلاقی دانه هایشان وسواس دارند.
این در تضاد آشکار با شکلات صنعتی رایج است، که در آن دانه‌ها محصولی کالایی هستند که به صورت فله برای قیمت خریداری می‌شوند.
