آجرهای اولیه خشت گلی خشک شده بودند، به این معنی که از خاک یا گل حاوی رسی تشکیل می شدند و خشک می شدند معمولاً آجر نسوز نما اراک در آفتاب تا زمانی که برای استفاده به اندازه کافی قوی شوند.
قدیمی‌ترین آجرهای کشف‌شده، که در اصل از گل‌های شکل‌دار ساخته شده‌اند و قدمت آن‌ها قبل از 7500 سال قبل از میلاد است، در تل اسود، در ناحیه بالای دجله و در جنوب شرقی آناتولی نزدیک به دیاربکر یافت شد.
سازه های خشتی گلی، قدمت آن به ج. 7200 سال قبل از میلاد در جریکو، دره اردن واقع شده است این سازه ها از اولین آجرهایی با ابعاد 400x150x100 میلی متر ساخته شده اند.
بین 5000 تا 4500 قبل از میلاد، بین النهرین آجر پخته شده را کشف کرده بود اندازه های استاندارد آجر در بین النهرین از یک قانون کلی پیروی می کردند: عرض آجر خشک شده یا سوخته دو برابر ضخامت آن و طول آن دو برابر عرض آن خواهد بود.
ساکنان آسیای جنوبی مهرگره نیز در بین سال های 7000 تا 3300 قبل از میلاد، سازه های خشت و گلی خشک شده با هوا ساختند.
و بعدها شهرهای باستانی دره سند موهنجودارو ، هاراپا ، و مهرگره سرامیک، یا آجر پخته شده در اوایل 3000 قبل از میلاد در شهرهای اولیه دره سند مانند کالیبانگان استفاده می شد.
در اواسط هزاره سوم قبل از میلاد، معماری آجر پخته به یاد ماندنی در شهرهای سند افزایش یافت. به عنوان مثال می توان به حمام بزرگ در موهنجودارو، محراب آتش کالیبانگان و انبار غله هاراپا اشاره کرد.
اندازه‌های آجر در سراسر منطقه دره سند یکنواختی وجود داشت که مطابق با نسبت 1:2:4، ضخامت، عرض و طول بود. با آغاز زوال تمدن سند در آغاز هزاره دوم قبل از میلاد، هاراپاها به شرق مهاجرت کردند.
و دانش خود را در مورد فناوری آجرسازی گسترش دادند این منجر به ظهور شهرهایی مانند پاتالی پوترا، کاوسامبی و اوجین شد، جایی که تقاضای زیادی برای آجرهای کوره‌سازی وجود داشت.
تا سال 604 قبل از میلاد، آجر مصالح ساختمانی برای شگفتی‌های معماری مانند باغ‌های معلق بابل بود، جایی که آجرهای لعاب‌دار پخته شده به کار گرفته می‌شدند.
